چند وقتیست دلم حرف فراوان دارد

ترسم به هوای من از راه خودت گم شی

سر در می من گردی بیماره این خم شی

در شهر و دیار من جز غربت و غم چیزیست ؟

که  تو به هوای آن از هست بگردی نیست

من راحت تو خواهم آرام بگیر ای دوست

این گنج بها دارد ، آرامش تو از اوست

این یار که سرگشته است بیداد نخواهد کرد

آن راکه خودش گفته بر باد نخواهد کرد

طوفان درون را هم فریاد نخواهد کرد

گفتم زیار خود چگونه خداحافظی کنم

گفتم شوم شاعر شیراز و حافظی کنم

حتی نگاه بر رخ خوبان دلربا

گاهی سلام بر در خوبان چه سخت شد

وقتی امید کنده ز تو یار نا امید

وقتی خیالشان ز نبود تو تخت شد

 گاهی گذشتنت  زهمه دلبریدنت

جان مایه ای برای سفیدی بخت شد

رسم ما چون یادگاری روی سنگ مرمر است

از همین رو ماندگاری خوی سنگ مرمر است

گرشنیدی از وفاداری کسی برده است بوی

بوی  او بشنیده هم از بوی سنگ مر مر است